Week 5 in Ghana

Hello!

Deze blog had ik beloofd wat meer over school te schrijven. Nog steeds merk ik dat het op school veel indrukken zijn. Dit komt, omdat ik niet één taak heb en in heel veel klassen indrukken op doe. Ik vind hierin wel beter mijn weg. Het is wel afwisselend werk wat ik doe op school. Soms sta ik voor de klas om een spel uit te leggen. Andere keren doe ik interviews of observaties. Weer andere keren heb ik gesprekken met docenten over Nederland. Ik zal ongeveer het beeld schetsen wat ze van Nederland hebben:

- Leerlingen van de middelbare school dachten dat Chigago in Nederland ligt
- Ze denken dat we allemaal super rijk zijn
- Ze vragen zich af of er ook zwarte mensen in Nederland wonen
- Ze denken dat er allemaal christenen wonen
- Ze denken dat we veelal brood eten in Nederland
- Ze vinden het allemaal toch best wel gek dat we maar 1 taal spreken in Nederland. (Hier heb je 255 talen)

Je snapt wel dat ik het beeld een beetje heb bijgeschaafd.

Vanaf volgende week gaan ze op de school extra lessen geven voor bepaalde leerlingen. Dit is wat in Nederland heel normaal is, maar hier kennen ze dat eigenlijk niet. Ook zijn er sinds deze week 3 computers op de school. Dit vooral voor de leerlingen van de middelbare school, zodat ze lessen in praktijk kunnen brengen. Ze hebben geen wifi daar dus het zal vooral oefenen met word zijn denk ik. Ze zijn erg blij met de aanschaf van de computers, alleen gebruiken lijkt nog een beetje lastig te zijn. Tot nu toe heb ik ze nog niet in gebruik gezien. Hier hoop ik volgende week wat in te helpen.
 

Ik zal jullie even wat delen over mijn observatie. Ik heb in klas Basic 4 geobserveerd. Die kinderen zijn ongeveer 8 jaar oud. Het was een Engelse les. De kinderen moesten leren hoe ze zelfstandige naamwoorden uit de zin konden halen -> Common Nouns. Als ze dat gedaan hadden moesten ze naar voren komen om dit te laten checken door de docent. Elke leerling had dit fout gedaan. Ze begrepen het niet. Het werd niet nog een keer uitgelegd, maar er werd geslagen met een stok/twijgje. Dit is nog steeds wel echt lastig om te zien.

Bij kinderen van 4 jaar werd er verwacht dat ze netjes ‘’my name is’’ tussen de lijntjes konden schrijven. Één iemand uit de klas heeft het voor elkaar gekregen om het netjes te doen. En de rest?! Die moesten het net zo lang uitgummen, totdat het er een beetje oké uitzag. Tja, dat is mij wel duidelijk geworden. Ze leren hier door alles te herhalen, herhalen, herhalen, herhalen. Op een gegeven moment heb ik samen met een kind de letters geschreven en overgetrokken. Hij vond dit geweldig!  

Even nog een klein stukje update over het vrouwenproject: We hebben de pastor gesproken en dat was echt een super positief gesprek. Hij wilt ons heel graag helpen met het project. Hij stelde voor om het project op te starten in een dorpje verderop, omdat daar maar 1 christen woont. Zo gezegd, zo gedaan. Ja,ja groot verschil met mijn vorige blog. De volgende dag hebben we gelijk het dorp bezocht. Na een reis van bijna een uur kwamen we aan in het dorpje. Alleen al de reis was een hele ervaring, omdat het die nacht erg hard had geregend hadden we bijna een kano nodig om bij onze bestemming te komen. Uiteindelijk kwamen we aan bij het dorpje en werden we hartelijk begroet. Ik zag gelijk dat het dorpje anders is dan alle andere dorpjes. Het ligt erg afgelegen en ze hebben geen elektriciteit. Het dorpje is net als andere dorpjes erg zelfvoorzienend. Achter het dorpje was er een ontzettend groot stuk land voor alle gewassen. Je zag kinderen van nog niet eens 10 jaar helpen bij het oogsten van de pepers. Naar school gaan ze in het dorpje niet, omdat de dichtbijzijnde school te ver weg is. Wel is er een school in aanbouw dus dat is erg positief. Zoals gewoonlijk hebben we eerst de chief ontmoet en hebben we daarna een super mooi en bemoedigend gesprek gehad met Bindu. Een vrouw van 25 jaar. Ze vertelde hoe ze christen is geworden en hoe ze haar leven vorm geeft. Ook gaf ze aan dat ze zich soms heel erg eenzaam kan voelen als enige christen. Bij thuiskomst hadden we beide een goed gevoel over deze dag. Wat mooi om zo je zussen in het geloof te kunnen bemoedigen. Afgelopen vrijdag hoorde we wat minder leuk nieuws van de pastor. Hij raadde het af om daar het vrouwenproject op te starten, omdat het ten eerste heel erg ver is en de weg gevaarlijk kan zijn. Het is namelijk zo dat de mensen daar zo druk zijn met ‘’farmen’’ dat ze dan pas later in de middag tijd hebben en als we in de avond terug moeten gaan, is dat te gevaarlijk. Al met al hebben we dus met elkaar de knoop doorgehakt en gaan we ons vrouwenproject toch starten in het eerste dorpje ‘’Boonayalli’’ Het dorpje waar ik over schreef in de vorige blog. Wel hopen we nog wel Bindu te kunnen blijven ontmoeten.

Vrijdag was het alweer weekend. In de avond hebben we heerlijk spelletjes gedaan en film gekeken. We kunnen soms heel de avond zweeds pesten, boonanza of regenwormen spelen. Op zaterdag was een heerlijk relaxed dagje en zijn we in de avond uit eten geweest. Dit keer bij een restaurant/bar dat is opgezet door Westerse mensen. Er waren ook vooral westerse mensen te zien. We hebben zelfs Nederlanders gespot. En je raadt nooit wat we op hebben; BITTERBALLEN!!! 😊 Onze avond kon toen echt niet meer stuk. Of wel?! Jawel, want we waren de sleutel vergeten en Renalda lag al te slapen. Dus moesten we over het hek springen om door het raam Renalda wakker te maken. Dit was wel een nachtelijk avontuur.

Nou, dit was het weer voor deze week. Fijne week allemaal!

Lieve, warme groet uit Ghana