Week 4 in Ghana!

Ha lieve allemaal,

Inmiddels zit ik alweer een maand in Ghana. Met mij gaat het goed. Ik heb gelukkig geen malaria meer en voel mij weer kipleker. Nog steeds heb ik soms besef momentjes hoe bijzonder het is om in een andere cultuur te wonen en te leven. Elke dag verbaas ik mij nog steeds over dingen die ik zie, hoor, ruik of voel 😊 Zo gingen we vandaag naar een typische Afrikaanse kerk. Dit was echt een ervaring opzich. De kerk was al van ver te horen. Om 10 uur kwamen we aan en we kregen een ere plaats vooraan. Er werd veel gedanst en gezongen. Echt geweldig om mee te maken. Het is lastig te omschrijven dus vandaar even het filmpje. Ook werd er meerdere keren collecte gehouden, nee niet voor de ‘’arme’’ mensen; maar voor een betere microfoon, zodat ze tot in de stad te horen waren in de kerk 😊 Er was toen iemand die zijn mobiel in de collecte zak had gestopt. Dus bij de mededelingen werd er toch nog even door de pastor gevraagd of dit wel echt de bedoeling was om die als gift geven?!

Hieronder zal ik vooral het vrouwenproject beschrijven, zodat jullie daar wat beter beeld van krijgen;

Maandag was het dan zover…we gingen een dorpje uitzoeken waar we eventueel het vrouwenproject kunnen opstarten. Nadat we ervoor gebeden hadden, gingen we op weg. Onderweg naar het dorp kwamen we een man tegen met zijn zoontje. Hij was onderweg naar Banayili om daar naar een lokale dokter te gaan. We zijn hem toen gevolgd. Aangekomen in het dorp werden we zoals altijd hartelijk begroet. We mochten zelfs mee naar de lokale dokter. Dus wij gingen netjes het hutje binnen, waar de sub-chief, de lokale dokter en nog een aantal familieleden zaten. En voordat je gaat zitten, doe je netjes je schoenen uit en ga je op je knieën en groet je de ander in de lokale taal. Je weet wel, die 5 groeten achter elkaar; hoe gaat het? Hoe is je huis? Hoe gaat het met je familie? Lekker geslapen? Na iets van 5x Naaa te hebben geantwoord, dat betekent ‘’goed’’ mochten we gaan zitten. Er werd speciaal voor ons een bank gepakt, waar we op mochten zitten.

We hadden dus gezegd dat we op zoek zijn naar de kerk in het dorp en graag willen praten met de pastors. Je zou zeggen dit is een vraag die toch makkelijk te beantwoorden is en wat ook niet moeilijk is om waar te maken. Uiteindelijk hebben we over deze vraag 2 dagen gedaan en hebben we nog geen pastor gesproken, maar wel allemaal andere leuke dingen meegemaakt. Dit is echt de reden, waarom ik Afrika zo leuk vindt. Ik zal je uitleggen waarom. Het gaat allemaal zo met respect, gastvrijheid, iedereen wilt je helpen, als je een keer iemand heb ontmoet dan verwachten ze wel dat je contact houdt

Het is namelijk zo dat wanneer je nieuw komt in een dorp en je iets wilt doen, je eerst toestemming moet hebben van de chief. Dat is een soort van burgemeester. Maar die kan je niet zomaar bezoeken, want dan moet eerst de subchief gaan vertellen aan de chief wat je wilt doen en als dat geïnformeerd is, kan er een afspraak worden gemaakt met de chief. Wel is dan de bedoeling dat je geschenken meeneemt. De zogenoemde cola noten. Dit zijn noten die een wat hallucinerende werking hebben en wat hier wordt gebruikt als betaalmiddel. Toen ze hoorde dat Renalda verpleegkundige was, vonden ze dit wel erg interessant. Ze zochten namelijk nog wel een ‘’dokter’’ en dan konden ze wel een training aanbieden. Dit hebben we wat afgehouden op een nette manier door er in het begin in mee te eigenlijk in mee te gaan, maar tot op een bepaald moment. Ja, dit klinkt lastig, maar alles gaat hier op een respectvolle manier en je kan niet zomaar ‘’nee’’ zeggen. De volgende dag werden we dus uitgenodigd om even mee te lopen met de lokale dokter. We moesten dan tussen 8-9.00 komen, want dan waren er patiënten. Dat was voor mij de eerste Afrikaan die ik tegenkwam die in tijd praatte. De vertaler die nog steeds bij ons was heeft ons erg goed geholpen, want zonder vertaler kom je echt nergens. Je verstaat namelijk echt geen Dagbani. Hij wilde graag wel met ons in contact blijven. Eerst ging het over zijn bedrijfje die hij had in sandalen, over waar hij woont, waar wij dan wonen, wat we geloven en of we wilden bidden dat hij meer geld zou krijgen en de laatste subtiele vraag was toch wel zijn huwelijksaanzoek. We hebben hem op een respectvolle manier geweigerd. Uiteindelijk hebben we hem tevreden gesteld met het geven van ons nummer en hebben we gezegd bij hem sandalen te kopen. Inmiddels heeft hij ons 6x gebeld dus de vraag is of hij onze manier van weigeren heeft begrepen😊

De volgende dag kwamen we daar netjes tussen 9.00 en 10.00 en mochten we dus eerst even de subchief ontmoeten. Ze hadden voor ons een andere vertaler geregeld. Iemand die helemaal vanuit de stad kwam om alles te vertalen voor ons. Na weer alle groeten te hebben gehad, werden we meegenomen naar een kamertje waar 4 jonge mannen lagen met een beenbreuk. Van bamboe werd er een spalk gemaakt en om de breuk heen gedaan. Ze geven dan een lokaal medicijn en zeggen dat dit helpt tegen de pijn, maar de vraag is wat er in het medicijn zit..  

Daarna werden we door de vertaler meegenomen naar de chief. Ik schrijf dit best aardig snel, maar je moet denken dat je bij elke activiteit zo een half uur tot uur mee bezig bent. Want je moet wel zeker weten dat je iedereen gegroet en bedankt hebt.  Na een stukje gereden te hebben, kwamen we bij de chief aan. Dit ging er allemaal heel officieel aan toe. Je gaat zo een hutje in en wanneer de chief komt ga je op je knieën en groet hem. We hebben ons geschenk gegeven. Dit ging via, via. Een broer van de lokale dokter gaf dit aan de chief en legde uit dat wij graag de kerk willen bezoeken en in gesprek willen gaan met de pastor. We kregen zijn toestemming en konden daarna weer gaan.

Nu konden we onze weg vervolgen naar de pastor, onderweg moesten we wel een aantal keer stoppen. Want de vertaler wilde ons wel voorstellen aan zijn vrienden. Bij de pastor aangekomen, bleek hij geen pastor te zijn, maar stelde hij zich voor als junior pastor, die in opleiding was en ook was betrokken bij een ander dorp. Hij kende wel de pastor van de kerk, maar die was niet in het dorp zelf. Wel hebben we de kerk gezien. Dit was een vrij nieuwe kerk en ook de enige kerk in het dorpje, want verder waren er overal moskeeën te vinden. Doordeweeks werd het gebruikt als schooltje voor de kleinste kinderen. Uiteindelijk hebben we een nummer gekregen van de pastor en hopen we hem morgen te ontmoeten.

Dit weekend hebben we de toerist uitgehangen in Tamale. Marktjes bezocht, drankje gedaan en uit eten geweest. Echt super dagje gehad. We kwamen alledrie met een mooi rood kleurtje terug:) 

Fijne week allemaal! PS: Bedankt voor al jullie lieve reacties, super lief!